https://www.facebook.com/De-Horzel-1662471667411377/

Dit is de link naar de Facebookpagina van samenwerkingsverband De Horzel. In De Horzel werken 3 organisaties samen, al sinds eind 1995, namelijk:

Vereniging PEL, Stichting BLUT en het Komitee Vrouwen en Bijstand.

De directe aanleiding was dat de Clientenraad Werk en Inkomen door de gemeente de nek is omgedraaid en vervangen door een Adviesraad Sociaal Domein (nu al bekend als Aanvulling Sociale Dienst omdat het diversen net als bij die Clientenraad waarschijnlijk toch weer vooral gaat om het presentiegeld, niks uitvoeren en wat slap leuteren zonder veel kennis van zaken. In elk geval heeft het samenwerkingsverband nu ook een Facebook pagina. Er was altijd al een hoek op de website van PEL voor berichten vanuit De Horzel, bijv. een gezamenlijke brief, maar dit is wat moderner en spreekt wellicht wat meer aan.

secretaris PEL.

De gemeente Leeuwarden lijkt een nieuwe manier gevonden te hebben om al te kritische leden van de Cliëntenraad Werk en Inkomen (CR) het zwijgen op te leggen. Op 31 oktober j.l. ging dat als volgt: de vergadering was al afgelopen. Was geen al te prettige vergadering, vooral toen het ging over het project Klant in Zicht van de gemeente, met volgens mensen in de CR nogal stigmatiserende conclusies die in feite niet uit de beantwoording van de vragen getrokken konden worden. Om het over privacy-schendende vragen maar te zwijgen. Na afloop van de vergadering liet een van de leden van de CR zich bezorgd uit tegenover een ander lid van de CR en merkte op "Het zou me niet verbazen dat op een of andere dag een ambtenaar of een wethouder door een verdwaalde kogel zou worden geraakt." HIj zei dat omdat hij zich grote zorgen maakte over de gevolgen van de steeds verdergaande maatregelen in de WWB, de criminalisering en stigmatisering van mensen met een bijstandsuitkering door een deel van de pers en op internet ed. Er wordt daar haat gepredikt, waardoor juist mensen in de bijstand zich bedreigd kunnen gaan voelen. En hij zei dit omdat hij constateerde dat de tegenstellingen in de maatschappij tussen rijk en arm en zij die (nog) betaald werk hebben en zij die dit niet (meer) hebben, steeds groter worden. Hij was van mening dat dit leidde tot maatschappelijke onrust. De gewraakte uitspraak werd door waarschijnlijk een ambtenaar half opgevangen (er stond geen ambtenaar bij het gesprek zelf) die dit meteen vertaalde als zijnde een bedreiging van de ambtenaren, dit doorspeelde naar zijn of haar superieuren, richting wethouder en B&W waarop ruim een week nadien betrokkene een aangetekende brief ontving, met daarin voorgoed (!) een toegangsverbod tot het stadhuis, terwijl bovendien aangifte werd gedaan bij de politie... Nu vinden tegenwoordig ambtenaren al erg snel dat ze bedreigd worden: zelfs als een zich onzeker voelende klant van Sociale Zaken iemand meeneemt als hij of zij door de soos wordt opgeroepen, wordt dat gezien als "een bedreiging". Kennelijk hebben sommigen daar een slecht geweten over alle maatregelen die ze uitvoeren. In werkelijkheid zijn het de soosklanten die zich voortdurend bedreigd voelen in hun bestaanszekerheid en zich afvragen: wat staat me nu weer te wachten bij de soos, als er een brief komt of men "op gesprek" moet komen. Wordt mijn uitkering gekort? Moet ik dwangarbeid (pardon: een Tegenprestatie) verrichten? Staat de gewraakte en onjuist opgevangen uitspraak compleet los van de realiteit? Ik ben bang van niet: het kan op een kwade dag door alle maatregelen van de overheid tegenover mensen met een bijstandsuitkering door een opeenstapeling van ellende (schulden doordat uitkering gekort werd of ingetrokken, huisuitzetting wegens opgelopen huurschuld enz. enz.) gebeuren dat bij iemand alle stoppen doorslaan en er rare dingen gebeuren. Zo moet ik nog wel eens denken aan (jaren geleden) die man in Rotterdam die het NOS-journaal haalde omdat hij het gebouw van het UWV in de brand had gestoken. Het leek op een wanhoopsdaad. Natuurlijk: helemaal fout en afkeurenswaardig en hij zal wel een forse gevangenisstraf gekregen hebben, maar ik vraag me wel eens af: wat ging aan die daad vooraf? Wat dreef hem hier toe? Wat was de voorgeschiedenis? Zo ken ik ook iemand die al 5 jaar bezig is met processen voeren tegen het CIZ om de hoogte van het PGB (Persoons Gebonden Budget) en elke keer als betrokkene dat "dreigt" te winnen, verzint het CIZ weer nieuwe juridische trucjes. Terwijl betrokkene psychisch erg kwetsbaar is en dat PGB niet voor niets ooit kreeg. Maar voorlopig heeft de gemeente Leeuwarden het voor elkaar: heb je in de CR teveel kritiek, dan gaat men "zoeken" om iemand ergens op te kunnen pakken... Weer eentje met teveel kritiek de mond gesnoerd...

Woningcorporaties zijn sinds hun verzelfstandiging (weet men nog: de grote bruteringsoperatie van staatssecretaris Heerma waarvan hij later desgevraagd zei het meeste spijt van te hebben gehad) verworden tot bedrijven, die niet de belangen van hun huurders behartigen maar hun eigen bedrijfsbelangen zoals zij dat zelf zien: winst proberen te maken, hun goedkopere woningen afstoten (slopen dus) en beperkt wat dure nieuwbouw neerzetten. In feite zijn ze bezig zichzelf op te eten...

Op 5 juli j.l. hield woningcorporatie Elkien een avond voor de huurders van de West-Indische buurt waar het officieel gaat om de vraag: sloop of renovatie? Welnu, zoals we informeel al december 2010 hadden gehoord vanuit het College van B&W: de keuze was uiteraard op sloop gevallen...

Een van de opmerkelijkste uitspraken van die avond kwam van rayonmanager Inge Boltjes van Elkien die op een vraag uit de zaal waarom identieke huizen in het Valeriuskwartier (ook Martenswoningen) in 2008 WEL waren gerenoveerd en deze niet, zei ze: "We slopen niet omdat de woningen slecht zijn..." Nu wisten we dat ergens ook wel want al jaren lang worden in Nederland geen woningen meer gesloopt die echt slecht zijn, maar gaat het om heel andere redenen: stedelijk vernieuwingsbeleid waarbij bij een buurt qua bevolking mensen met lagere inkomens eruit gewerkt worden en mensen met hogere inkomens (liefst middle class gezinnen in koopwoningen) de wijk in moeten. Doet Israel het op de Westbank openlijk, hier gebeurt het op een achterbakse, versluierde manier in het geniep. Herstructurering, bevolkingsdifferentiatie, aandachtswijk, aantal mensen met lagere inkomens ed. zijn woorden in nota's waarbij de alarmbellen moeten gaan rinkelen. In het bijzonder alleenstaanden en eenoudergezinnen met lage inkomens moeten dan op hun tellen passen...

Ze zei dat sinds de renovatie van de Martenswoningen in de Componistenwijk een fusie had plaats gevonden tussen Nieuw Wonen Friesland uit Leeuwarden en woningcorporatie Welkom uit Heerenveen. Samen vormden ze woningcorporatie Welkom waarbij hun hoofdkantoor nu in Heerenveen zit, tot ongenoegen indertijd van vele raadsleden in Leeuwarden. Tevens was sindsdien hun zgn. strategisch voorraadbeleid gewijzigd. In dat soort stukken staat wat ze in studie willen nemen de komende jaren, ofwel: wat gaan we slopen en wanneer, wat renoveren en waar gaan we onderhoud plegen. De verandering houdt dus t.o.v. het beleid voor de fusie kennelijk in: we gaan meer slopen... De woningen zijn dus niet veranderd, maar hun eigen beleid is veranderd.  

Het overgrote deel van de huurders wil geen sloop en nieuwbouw, maar renovatie, zoals bleek uit zowel een enquete van de huurderswerkgroep Surinamestraat e.o. (december 2010 uitslag april 2011) plus een draagvlakonderzoek van SP en PEL (januari 2011) waarbij huurders tevens konden aangeven wat volgens hen verbeterd moest worden en in mei 2011 uit een stemming met naam, adres plus handtekening waarbij 70% van de huurders koos voor behoud van de woningen en tegen sloop.

De woningcorporatie kiest nu echter tegen de huurdersmening in voor wat zij zien als hun bedrijfseconomisch belang voor nieuwbouw waar ze het meest aan kunnen verdienen...

Kortom: deze woonbedrijven die handelen in de dienst "wonen"zitten er uitsluitend voor zichzelf, niet voor hun huurders... Wat dat betreft: men had nooit indertijd de Gemeentelijke Woningbedrijven van de hand moeten doen, dan had de Raad tenminste uiteindelijk het laatste woord gehad...

Uiteraard gaat het PEL samen met de SP door te blijven strijden voor behoud van deze woningen, ook omdat ze op de steeds krapper wordende markt van sociale huurwoningen niet gemist kunnen worden.

secretaris PEL

  

 

 

secretaris PEL

vrijdag 21 augustus 12:57

De GKB Friesland en schuldsanering: Een praktijkgeval:  2 mensen wonen samen, ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap. Ik noem ze A en B. A heeft inkomsten B niet. Ze leven samen van de inkomsten van A. Zowel A als B hebben schulden. Ze melden zich samen aan bij de GKB voor een schuldsaneringstraject. Na wel 5 maanden wachten wordt B geaccepteerd voor een schuldsaneringstraject maar A niet omdat deze geen inkomsten heeft... Formeel klopt dat wel want A en B zijn niet verantwoordelijk voor elkaars schulden maar klantvriendelijk is dit niet. Ik zie namelijk niet in dat het op gezamenlijk verzoek niet mogelijk zou zijn om dit te regelen door een kleine overeenkomst tussen A en B enerzijds en de GKB anderzijds waarin wordt afgesproken dat A en B wel verantwoordelijk zijn voor elkaars schulden tijdens het trajec maar daar wilde de GKB niet van horen. Ook een toen door A en B voorgestelde oplossing om dan maar een geregistreerd partnerschap aan te gaan werd van de hand gewezen. Hoewel de GKB daarover uiteraard niets heeft te vertellen. De GKB vond: men moest maar uit elkaar gaan want dan kon A bijstand aanvragen en ook in een schuldsaneringstraject...Deze oplossing werd uiteraard door A en B van de hand gewezen. Daar A en B van hetzelfde geslacht zijn is getracht na te gaan of de GKB in een man/vrouw situatie bij gelijke omstandigheden (ook ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap) handelt.. Speelt dan hetzelfde formele argument een rol? We kregen een paar reacties maar die waren tegenstrijdig: soms werden in dezelfde omstandigheden beiden wel in traject genomen en soms niet... Niet onvermeld mag blijven dat in dit geval A die schuldsanering werd geweigerd recht had op voorlopige teruggave Inkomstenbelasting (algemene heffingskorting) als zijnde de minstverdienende partner. Maar volgens de GKB waren dat geen inkomsten (hoewel uiteraard wel geld) en ook dat argument om A ook in traject te nemen mocht niet baten. Ondanks dat had de GKB de Belastingdienst benaderd en liet de belastingteruggave van A doodleuk aan de GKB uitbetalen... Het lijkt mij van tweeen een: ofwel de GBK krijgt ook dit geld en neemt A ook in traject ofwel de GKB weigert A en blijft van deze IB-teruggave af omdat deze A toekomt. In het laatste geval echter dreigde de GKB ook B uit het traject te gooien... In feite een soort chantage. Samengevat: dit soort praktijken vormen het ware gezicht van de GKB ondanks alle mooie verhalen in de stukken over schuldsanering zoals de commissie Welzijn gepresenteerd krijgt. secr. PEL

Ik ging laatst formulier halen bij balie stadskantoor voor iemand die zelf niet kon komen. Het ging om een formulier om daarmee bijzondere bijstand te kunnen aanvragen voor duurzame gebruiksgoederen, omdat de wasmachine van de persoon in kwestie was bezweken en diegene geen cent had voor reparatie of vervanging. Had via "Bereken je recht" van gem. Lw eerder geprobeerd formulier te downloaden. Dwaas genoeg zijn de formulieren in de kleur blauw en als je een lege kleurcassette hebt en een volle zwart/wit cassette, lukt dit niet. Printer op alleen zwart/wit cassette stellen: nog niet goed. Doorsturen naar andere printer: nog fout. Bovendien: formulier in een of ander obscuur bestand en te klein. Groter maken: no way. Waarom heeft de gemeente on-line haar formulieren niet in een gangbaar bestandsformaat zoals Word of PDF??

Kortom: dan maar naar de balie. De balie: Regeling duurzame gebruiksgoederen bestaat niet meer. Er is Langdurigheidstoeslag. Dat laatste klopt, het eerste niet. De Langdurigheidstoeslag dient niet TER VERVANGING van de bijzondere bijstand, geachte balie. Na wat gezeur werd bijgedraaid: Er bestaat geen FORMULIER voor aanvraag duurzame gebruiksgoederen. Vroeger wel. Geef dan het juiste formulier s.v.p. Dus het formulier voor aanvraag bijzondere bijstand wat jullie hebben in 2 soorten: Lang (als je geen bijstand hebt) of kort (als je wel bijstand hebt) Eindelijk kwam dan het korte formulier tevoorschijn voor aanvraag bijzondere bijstand. Met veel aan te kruisen hokjes, maar waar was het hokje voor aanvraag gebruiksgoederen? Nergns dus. Dat moet diegene er gewoon bijschrijven, zei de balie... Hehe, we zijn er... En u maar afwachten of de aanvtraag gaat lukken...

Conclusie: in eerste instantie word je afgescheept. Hoeveel mensen laten zich afschepen met: formulier bestaat niet of met: er is nu Langdurigheidstoeslag??

Op onze avond over bijstand en re-integratie had spreker Rinze Visser (NCPN) uit Lemmer dus gewoon gelijk. Citaat uit verslag op Liwwadders:

Volgens Visser glijdt de maatschappelijke verantwoordelijkheid voor de mensen aan de onderkant snel weg. Als raadslid moet hij bijna dagelijks knokken om de dienstverlening voor deze groep overeind te houden. Hij noemde voorbeelden van schrijnende gevallen en absurde situaties.

secretaris PEL

WIE WIL ZIJN/HAAR EIGEN ERVARING MET DE WERKACADEMIE HIER MELDEN??

Hieronder d.d. 13/8/07 ingekomen nog een verhaal:

Quote : De "Werkacademie": Vier dagdelen verplicht terug naar de kinderklas!

De nieuwste poging om mensen met een Sociale Dienst uitkering zo snel mogelijk aan het werk te helpen is het prestigeproject van wethouder Marco Florijn onder de naam "de Werkacademie". Nou ja, aan het werk te helpen??? Je zit vier dagdelen per week achter een computer te staren naar de vele vacatures die voorbij rollen waar je of niets mee hebt, of domweg niet eens voor in aanmerking kunt komen. Af en toe wordt er een zogenaamd "spelletje" in de groep gegooid waar je dan over moet nadenken, met als doel te kijken hoe hoog het intelligentiepeil van de deelnemers is, of om te zien wat die volwassen werkzoeker nou toch zo verkeerd doet bij het solliciteren. Reden genoeg om daar niet op in te gaan omdat het vrij lullig overkomt voor de volwassen deelnemer die heel wat ervaringen heeft opgebouwd op het gebied van het zoeken naar werk. Bovendien horen dat soort "spelletjes" meer thuis in een kinderklasje. Het was dan ook voldoende geweest om 1 dagdeel per week er naar toe te gaan, want per week zie je er niet veel nieuwe vacatures bij komen. In feite zit je er alleen maar omdat het weer verplicht is. Weiger je er naar toe te gaan, dan pakken ze gewoon je uitkering af.

Alle deelnemers zijn "wild enthousiast". Tenminste, zo laten ze het overkomen. Stuk voor stuk vinden ze het een grote onzin om naar die zogenaamde "Werkacademie" te gaan. Waar dat "Academie" overigens nou precies voor staat is wat dubieus, maar het klinkt natuurlijk wel heel interessant. Maar goed, het is weer een stukje werkverschaffing en,....... het is er best gezellig en je kunt er af en toe ook nog ontzettend lachen om sommige mensen die, of super ijverig proberen over te komen, of juist heel eerlijk zijn en in de groep zeggen wat ze er nou eigenlijk van vinden. Hoewel het soms erg amusant is dat je van hun gezichten kunt aflezen wat ze werkelijk van iets of iemand denken, valt er op de begeleiding verder helemaal niets aan te merken. Die zijn erg gemoedelijk, vriendelijk en behulpzaam en doen het werk tenslotte ook alleen maar omdat het hun werk is. Daarom proberen ze je van alle kanten een positieve impuls te geven. Sommigen vinden hun werk zelfs zo leuk dat ze erg enthousiast zijn. En plezier in je werk hebben is natuurlijk alleen maar erg positief. Maar dat enthousiasme kan voor een aantal deelnemers soms wel eens wat vervelend overkomen en meer als een aanval worden ervaren dan als een positieve benadering. Vergeet niet dat deze deelnemers er verplicht zitten en niet uit vrije wil. Daardoor kan hun motivatie, enthousiasme, begrip en gevoel voor humor soms heel ver te zoeken zijn. Dus kan het voorkomen dat ze alles als negatief zien.

Wat af en toe ook niet zo plezierig over komt is dat sommige begeleiders zich soms onbewust laten gelden als docenten van een kinderclubje bestaande uit mensen die vaak beduidend ouder zijn dan hen en ze zien als een stel bemoeizuchtige broekies. Daardoor krijgen sommige deelnemers het gevoel dat ze als kind wordt behandeld, waardoor een stukje minderwaardigheidsgevoel wordt geschapen, met als gevolg dat je het idee krijgt in een kinderklasje te zitten. Maar de begeleiding langzamerhand kennende zal het zeker niet zo bedoeld zijn. In de meeste gevallen betrappen ze zichzelf op iets dergelijks en maken ze er een grapje van. Voor de begeleiding dus niets dan lof.

Toch blijven de deelnemers volwassen mensen die als een stelletje onnozele sukkels verplicht achter nietszeggende sollicitatie activiteiten aan moeten hollen om te laten zien of je wel enthousiast en gemotiveerd op zoek bent naar een baan. Een lachertje van de bovenste plank dus en alleen maar goed om je acteertalenten te gaan misbruiken. Maar goed, aangezien de meeste deelnemers bang zijn voor eventuele sancties wanneer ze niet als een stelletje kuddedieren achter de nieuwste grillen van de overheid aan hollen, komen ze trouw iedere dag naar de "Werkacademie" toe, wat een aardig bedrag per deelnemer per dag kost. Al die kosten bijelkaar opgeteld hadden ze beter kunnen gaan gebruiken om er voor te zorgen dat de voedselbanken niet meer nodig zouden zijn. Maar waarschijnlijk is dat iets teveel werk, dus dan maar die langdurig werkelozen gaan lastig vallen met dit soort trajectjes.

Overigens horen niet de langdurige werkelozen in een dergelijk traject te zitten, maar de werkgevers en met name de bedenkers van de regelgeving omtrent de Wet Werk en Bijstand om ze te stimuleren andere arbeidsvoorwaarden te scheppen. Uiteindelijk ligt het aan hun beleid dat de wat oudere werkzoekende praktisch niet meer aan een fatsoenlijke baan kan komen en de jongeren van alle kanten worden uitgebuit voor een habbekrats. De ouderen zijn alleen maar geschikt voor dom productiewerk, een achterlijk schoonmaakbaantje, een geestdodend callcenter baantje of een leuke tijdelijke baan van hooguit een paar maanden om vervolgens weer terug te komen op de "Werkacademie". Daar schijnen ze goed genoeg voor te zijn. De jongeren mogen eindeloos, vaak meer dan 8 uur per dag in de tuinbouw werken waar de voorzieningen soms allerbelabberdst zijn of mogen ze voor een zakcentje de hele dag vakken vullen, schoonmaakwerkzaamheden verrichten of manusje van alles zijn. Welke werkgever wil nou niet een goedkoop slaafje hebben die alles doet wat je zegt? De ouderen kun je niet zo gemakkelijk sturen en bovendien zijn ze veel te duur. Maar "Werk is werk" wordt er dan steeds onder je neus gewreven. Net of ze geen beter excuus kunnen bedenken. Werk is een bron van inkomsten, niet meer en niet minder en maakt een deel uit van je dagelijkse leven. Dus dat moet op de allereerste plaats leuk zijn. Voor velen is werk een noodzakelijk kwaad omdat je geld moet hebben om je bestaan te kunnen handhaven. En er zullen ongetwijfeld ook mensen zijn die werk zien als een soort van leefwijze omdat ze anders niet zouden weten wat ze dan met hun leven zouden moeten doen. Voor hen is werken een eerste levensbezigheid en moet alles buigen en barsten voor hun baantje. Maar zo zit natuurlijk niet iedereen in elkaar.

Het is nog steeds een taboe om te zeggen dat je werken niet leuk vind en dat je zaken en bezigheden in je prive leven veel belangrijker vind dan werk. Natuurlijk moet er nadrukkelijk bij worden gezegd dat het niet de bedoeling is om van een uitkering te leven. Maar de obsessie van werken en cariere maken, of een vorm van aanzien hebben in de maatschappij is voor velen toch heel belangrijk. En daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Al die verschillende meningen maken van de mens natuurlijk iets bijzonders. Maar om mensen op deze manier te verplichten een baan te vinden is onbegonnen werk. Ze zijn niet voor niets langdurig werkeloos. Door alle tegenslagen zijn ze het wel best gaan vinden en hebben ze een totaal andere levenswijze opgebouwd, waar een baan niet meer in te passen is. Ze voelen zich afgeschreven en niets meer waard en hebben hun passie ergens anders gevonden. Bijvoorbeeld een zeer gewaardeerde plaats in het vrijwilligerswerk. Want in dat werk weten ze van elkaar dat we stuk voor stuk gewoon "mens" zijn en geen betaalde slaaf die je maar aan de kant kunt gooien wanneer je hem niet meer nodig hebt. Maar dat deze mensen geen betaalde baan hebben, is zeker geen onwelwillendheid. Met name doordat het beleid op het gebied van Wet Werk en Bijstand van alle kanten rammelt en alle regeltjes behoorlijk tegen elkaar op botsen is het voor velen onmogelijk om aan de bak te komen in een passende baan waar je met plezier naar toe kunt gaan.

Kortom; Een initiatief als de "Werkacademie" is het zoveelste initiatief die uiteindelijk ook een duffe dood zal gaan sterven. Om er voor te zorgen dat iedereen een plekje op de arbeidsmarkt kan krijgen, zal toch het beleid behoorlijk moeten worden omgeschept. De werkeloosheid ligt over het algemeen niet aan de werkzoekende, maar aan de regelgeving. Deze geeft de werkgever geen enkele impuls om een oudere aan te nemen of een jongere met respect te behandelen en het zelfde uit te betalen als een volwassene. Daardoor is een maatschappij ontstaan waarin het respect en een fatsoenlijke behandeling van werknemers op een zeer laag pitje is komen te staan. En de gemeente maar roepen dat de werkeloosheid daalt. Maar ze zeggen er niet bij dat diegene die in een reintegratietraject zit, namelijk niet meer in de werkloosheid-statistieken voor komt. Uiteindelijk wordt de belastingbetaler ook nog eens voorgelogen. Blijkbaar zijn er teveel linkse lieden die met behulp van de belastingcenten van hardwerkende mensen, zichzelf een lekkere integratiesubside toekennen en zo zelf uit de uitkering vandaan blijven. Sluipenderwijs is de nietsvermoedende werkzoekende een slaaf van deze maatschappij en van het beleid geworden. En daar kan ook een "Werkacademie" helemaal niets aan veranderen, maar wel stimuleren.

 
Datum: Maandag, 13 Augustus 2007

Via de forum-discussielijst kregen we enige verslagen binnen van mensen die hun ervaringen meldden met De Werkacademie. Hieronder een van deze ervaringen:

 

Brieven aan de gemeenteraad bereiken de Raad niet altijd...

Op 10/4/07 stuurde PEL een uitgebreide brief aan de gemeenteraad met een afschrift aan het College van B&W met opmerkingen en suggesties voor het ziektekosten verzekeringspakket AV-Frieso bij zorgverzekeraar De Friesland. Wat in het AV-Frieso pakket zit voor mensen met weinig geld in Leeuwarden komt elk jaar tot stand na onderhandelingen tussen de gemeente en De Friesland. Normaal is dan dat een brief aan de Raad op de lijst komt van ingekomen brieven, een vast agendapunt op de agenda voor de Raadsvergadering. Op 21/4 jl. vergaderde de Raad, maar de brief verscheen niet op de lijst van ingekomen brieven voor de Raad. Toch ontvingen wij een brief van een van de ambtenaren waarin werd gesteld dat de Raad had besloten de brief in handen te stellen van B&W ter afdoening. Het zou kunnen dat de Raad dat zou willen besluiten, maar dan zal de Raad de brief toch wel eens onder ogen gehad moeten hebben om dit te KUNNEN besluiten en dat was niet het geval... M.a.w.: de brief werd doodleuk onderschept door een van de ambtenaren. Uiteraard hebben wij hier op gereageerd via een briefje aan het College, maar tot op heden werd daarop niet gereageerd door het College... Ook op de agenda van de Raadsvergadering van ma. 21/5/07 stond de brief niet genoemd bij de ingekomen brieven aan de Raad. Het is niet de eerste maal dat dit soort praktijken plaats vindt: ooit overkwam ons dit eerder ten tijde van wethouder Bilker met een brief gericht aan de commissie Welzijn over de gang van zaken bij stichting Werkwijzer waar de toenmalige wethouder Bilker deel uitmaakte van het bestuur... Geen der commissieleden kreeg toen onze brief, die wij (voor elk commissielid 1 kopie) op het stadhuis hadden afgegeven. De toenmalige burgemeester Loekie van Maaren heeft later in haar nadagen als burgemeester gesteld, (toen de strijdende partijen elkaar al flink met modder bekogelden) dat wethouder Bilker onze brief bij de postkamer had weggehaald. De oorzaak lag toen dus uitdrukkelijk niet bij de mensen van de postkamer. De raadsleden aan wie wij bedoelde brief toen via de gewone post rechtstreeks hadden gestuurd, ontvingen die brief toen wel, hetgeen bij de behandeling van de kwestie "Werkwijzer" uiteraard de nodige verbazing opwekte... De oorzaak werd ons toen pas later duidelijk: ongewenst bezoek aan de postkamer...
Kennelijk is er nog weinig veranderd op het stadhuis...

secretaris PEL